Karel van Caneghem, Geel

Joris van Severen is in mijn gedachten.

De woede die ik voel bij zijn plotse dood.

Een zoveelste slachtoffer van de Belgische staat,

geholpen in deze door Frans verraad.

Joris van Severen volg ik trouw.

Zijn woord geldt nog steeds in deze tijd.

België betuigt geen spijt.

Volg hem die opstaat en ons allen leidt.

Een nieuwe marsrichting is aangebroken.

Vijanden slaan we neer.

Het onversneden woord is ons zwaard.

De cirkel is rond, allen op.

Joris van Severen is in mijn gedachten.

Zijn idee, ons idee, zullen ze niet langer verkrachten.

Het ideaal dat Joris van Severen en het Verdinaso ons brachten.

We trekken ten strijde tegen allen die ons verachten.

Over Artur Mahraun en zijn Jungdo

Piet Tommissen, Ukkel

Wie zijn licentiaatsverhandeling aandachtig gelezen heeft, weet dat het Luc Pauwels (°1940) er om te doen is, een “quasi volledig braakliggend terrein”¹ - in casu de ideologische evolutie van het denken van Joris van Severen - in kaart te brengen. Te dien einde bestudeert hij een aantal streng geselecteerde grondbegrippen, daarbij verwijzend naar eventuele bronnen. Wat dit laatste punt betreft deelt hij de mening van professor Eric Defoort (°1943) en beschouwt Charles Maurras (1868-1952) dus niet als een, laat staan als dé leermeester van de stichter en leider van het Verdinaso.² Hij citeert wel andere auteurs die op Van Severen invloed uitgeoefend hebben, o.m. de markies René de la Tour du Pin de la Charce (1834-1924), Georges Sorel (1847-1922)³, Georges Valois (ps. van Alfred-Georges Gressent; (1878-1945), zelfs - voor mij een complete verrassing - de Duits-Joodse anarchist Carl Landauer (1870-1919), e.a.

Tot mijn verbazing maakt Pauwels geen gewag van Artur Mahraun (1890-1950), ofschoon Van Severen hem, of juister zijn Jungdeutsche Orden (afgekort: Jungdo), tweemaal in De West-Vlaming vernoemt. De eerste keer in 1929 bij wijze van voorbeeld, de tweede keer in 1930 i.v.m. het verschil tussen de begrippen volk en natie.⁴ Tenzij ik me vergis heeft Arthur de Bruyne (1912-1992) in de secundaire literatuur als allereerste Mahraun vernoemd, helaas zonder nadere toelichting.⁵ De verdienste de kijker op deze man, zijn ideeën en zijn organisatie te hebben gericht, komt toe aan de heren Jan Creve (°1962) en Maurits Cailliau (°1938).

Eerstgenoemde meent dat “een direct aanwijsbare band tussen Mahraun en Van Severen niet bestaat”, doch voegt er onmiddellijk bij: “bepaalde passages uit Hier Dinaso! lijken soms zelfs woordelijk overgenomen uit Der Jungdeutsche.”⁶ De heer Cailliau stipt in een voetnoot aan dat het opus 10 Jahre Jungdeutscher Orden in de bibliotheek van Van Severens aanwezig was, “wat er op wijst dat hij Mahrauns beweging volgde.”⁷

Terwijl Creve niet uitsluit dat Van Severen de Jungdo leerde kennen, hetzij via de dichter Wies Moens (1898-1987), hetzij via priester Maurits Geerardijn (1896-1979), hetzij via de contacten die sinds 1926 bestonden tussen Valois en Barrès (niet Maurice [1862-1923] doch diens zoon Philippe [1896-?]) en de Jungdo.⁸ Zijnerzijds wijst Cailliau er op dat de Jungdo model heeft gestaan bij de oprichting door priester Robrecht de Smet (1875-1937) van de Jong Vlaamsche Gemeenschap (1928-31). omgedoopt in Jong Nederlandsche Gemeenschap (1931-35), maar rept met geen woord over Van Severen.⁹

Zelf heb ik in het begin van de zestiger jaren der vorige eeuw een artikel over Mahraun en zijn Jungdo gepleegd, na bij Wolfgang Lohmüller. de toenmalige voorzitter van de in december 1953 in het leven geroepen .Artur-Mahraun-Gesellschaft, mijn licht te hebben opgestoken. Waarschijnlijk was het artikel bestemd voor het door Jan Olsen (°1924) opgericht en tot het laatste nummer toe geleid maandblad Het Pennoen (1950-77). Waarom ik het finaal niet verzonden heb, is me helaas ontgaan. Het ligt ten grondslag aan het thans volgende exposé, als aanloop tot een door jongeren te onderzoeken beïnvloeding van Van Severen door Mahraun.

Mijn proeve doet dus in genen dele afbreuk aan mijn respect voor het degelijk werk van de heren Creve en Cailliau. Integendeel zelfs: het wil me voorkomen dat hun en mijn teksten zich aanvullen i.p.v. zich te overlappen. Het is me overigens opgevallen dat we alle drie wel eens andere bronnen raadplegen!¹⁰ Alvorens mijn exposé voor te leggen wens ik de heren Cailliau en Dr. Wim van der Elst nog snel te bedanken voor de vlotte ‘levering’ van enkele fotokopies, resp. een stel levensdata.

De in 1890 in Kassel als zoon van een hogere ambtenaar geboren Artur Mahraun werd in zijn jeugdjaren sterk beïnvloed door de geest van de toenmalige Jugendbewegung. Men mag gerust stellen dat zijn latere opvattingen al grotendeels vervat liggen in datgene wat hij als lid van de jeugdbeweging leerde belijden: de afkeer van de grootstad, de natuurverbondenheid, het primaat van de vriendschap, de belangstelling voor groepsverband op vrijwillige grondslag, en dies meer.

In 1908 nam Mahraun dienst in een infanterieregiment, dat nog het Pruisisch princiep “meer zijn dan schijnen” huldigde. In dat midden kreeg hij tevens inzicht in het dieper wezen van hiërarchie en tucht: die ervaring ligt wellicht aan de basis van het achteraf door hem gehuldigd autoriteitsbeginsel. Tijdens Wereldoorlog I - terloops weze aangestipt dat hij o.m. bij de strijd om Luik in de voorste gelederen streed - kwam daar nog het Kriegserlebnis bij: het vormt de derde bron van zijn toekomstig politiek denken en handelen.

Als hoog gedecoreerde luitenant werd Mahraun in 1918 in Kiel door de matrozenopstand verrast en er tot in het diepst van zijn wezen door geschokt. Hij bleef enige tijd bij de Reichswehr en zwaaide in de rang van kapitein af. In januari 1919 was hij evenwel reeds begonnen met de opbouw van een vrijwilligerseenheid, de Offiziers-Kompanie Kassel, die in zijn geboortestad plunderingen voorkwam en daarna meehielp bij de onderdrukking van de spartakistenopstand in Türingen. Deze eenheid werd evenwel bij besluit van de Rijkskanselier in 1920 ontbonden, net zoals de andere vrijwilligerseenheden (Freikorpse). Voor Mahraun de ideale gelegenheid om op 17 maart 1920 de Jungdeutsche Orden te stichten

Deze piepjonge organisatie, in de wandeling Jungdo genoemd, onderstreepte uitdrukkelijk dat ze geen Verein wenste te zijn naast de talrijke bestaande Vereine en het beklemtonen van haar ‘orde’-karakter is haar succes voorzeker ten goede gekomen: begin 1922 telde men 200 afdelingen en ruim 75.000 leden! Onder hen persoonlijkheden die reeds naam gemaakt hadden, zoals de Germanenvorser Kurt Pastenaci (1894-1961) en een paar generaals, of die het tot een zekere beroemdheid zouden brengen, zoals de staatsrechtsleraar Reinhard Höhn (1904-2000)¹¹ en waarschijnlijk ook Albert Leo Schlageter (1894-1923).

Qua organisatie vertoonde de Jungdo gelijkenis met de middeleeuwse Ritterorden. Immers, Mahraun was de Hochmeister die met zijn commandanten (Komturen) de gewesten (Balleien) en - het laagste echelon - de plaatselijke afdelingen (Bruderschafien) en de in universiteiten geboren groepen (Hochschulgesellschaften) bestuurde. Regelmatig kwamen de leden (Brüder) in algemene ledenvergaderingen (Bruderkonvente), de leidende leden (Meister) in kapittels (Kapitel) samen. In afwijking van wat in vrijwel alle gelijkaardige organisaties niet gebeurde, werden de leden van de Jungdo wèl regelmatig en intensief geschoold (lessen gegeven tijdens politieke avondbijeenkomsten) én getraind (weersportoefeningen). Bovendien kregen ze de afkeer voor uitheemse muziek ingeënt en werd de meisjes het bubikopf-kapsel, het dragen van pullovers en trenchcoats ten zeerste afgeraden. Niet te vergeten dat in een krant, een tijdschrift en brochures de leer tot in den treure uiteengezet en/of gepropageerd werd.

Schone liedjes duren zelden lang. Dat ondervond ook de Jungdo. Kort achter mekaar werd de orde verboden en gedeeltelijk ontbonden; de eerste keer i.v.m. de mislukte Kapp-putsch¹², de tweede maal na de moord op minister Walther Rathenau (1867-1920) door rechtse extremisten waaronder de auteur Ernst von Salomon (1902-1972). Doch de leiding zette de werfactie gewoon voort en richtte geheime afdelingen op. In die moeilijke periode ging Mahrauns echtgenote zelfs met de eerste bundeling van jonge vrouwen, de Schwesternschaft, van start. Het duurde tot in 1923 alvorens het Geusenhilfswerk begon te functioneren: alleen al in de maand oktober werd in Kassel aan 7.000 behoeftigen een warme maaltijd aangeboden.¹³

Pijnlijker was het feit dat men zich ook van katholieke zijde voor het Jungdo-verschijnsel ging interesseren. Het begon in 1924 met een venijnig geschrift van de franciscaan Erhard Schlund (1888-1953)¹⁴, weldra gevolgd door banbliksems vanuit de bisschoppelijke zetels Paderborn en Breslau. Deze reacties waren het logisch uitvloeisel van het koketteren van de Jungdo met Duits-religieuze, lees: nieuw-heidense, stromingen én met het oogluikend dulden van de invloed van de anthroposofie van Rudolf Steiner (1861-1925). Wanneer men weet dat het in Westfalen vooral priesters en jonge kapelaans waren die de Jungdo-afdelingen leidden. begrijpt men de bezorgdheid vanwege Mahraun. Die decreteerde zonder dralen het nieuw parool: “Geef het volk wat het volk en God wat God toekomt.”

Bijna gelijktijdig ontstond in de schoot van de orde gemor over Mahrauns Franzosenpolitik. Deze politiek beoogde een Duits-Franse toenadering, ja zelfs samenwerking, en dat zag menig Jungdo-lid niet zitten. Zo min trouwens als het feit dat de potasmagnaat Arnold Rechberg (1879-1947), een rabiate antibolsjewist en om die reden het initiatief van Mahraun genegen, die politiek financieel steunde.¹⁵ Wat er ook van zij, Mahraun kondigde deze tegen de in Duitsland overheersende revanchementaliteit in Leipzig ten aanhore van 35.000 leden (overwegend Saksische) aan. De kern van zijn betoog vindt men terug in een interview dat de Franse krant Le Matin op 29 augustus 1925 afdrukte: Mahraun benadrukte dat in zijn optiek de op Duitsland terugslaande bepalingen van het verdrag van Versailles dienden geschrapt en de bezette gebieden ontruimd, en dat de Duits-Poolse grens moest worden herzien.

Volgens Klaus Hornung (°1927) stond noch Mahraun noch Rechberg een kruistocht tegen de Sovjet-Unie voor ogen. Deze kenner interpreteert die Frankrijk-politiek als een poging om “een Europese politiek in de zin van een ‘derde kracht’ tussen Oost en West voor te bereiden” en op die manier het bolsjewisme op vreedzame wijze te weren. Hij onderstreept tevens dat de promotoren van die politiek geen heil zagen in de Volkenbond en evenmin in de zelfs in Frankrijk door invloedrijke politici en intellectuelen gesteunde pan-Europese gedachte van graaf Richard Coudenhove-Kalergi (1894-1972).¹⁶

Het feit dat het autoriteitsbeginsel het lager kader de mogelijkheid ontnam dergelijke beslissingen van de centrale leiding van de Jungdo te amenderen, gaf aanleiding tot de desertie van waardevolle elementen en tot sektevorming. Tot die laatste protestuiting nam de latere nazi-minister voor sportaangelegenheden Hans von Tschammer und Osten (1887-1943) zijn toevlucht. Mahrauns Frankrijk-politiek viel overigens evenmin in goede aarde bij de pangermanisten van het genre Heinrich Class (1868-1953), noch bij diens discipel Alfred Hugenberg (1865-1950), eigenaar van een krantenconcern waarin door een sterk anti-Frans ressentiment gedreven oudstrijders het goede weer maakten, noch bij de nationaal-socialisten. Uiteraard evenmin in kringen van de Reichswehr die vlijtig meewerkte aan de door het verdrag van Rapallo (16 april 1922) mogelijk geworden geheime Duits-Sovjetische militaire collaboratie.

Had de Jungdo, in weerwil van de crisis waarin hij verkeerde, toch de wind in de zeilen? Men is geneigd het te geloven wanneer men leest dat de liberale politicus Gustav Stresemann (1878-1929) in 1928 van één miljoen leden gewaagde en het Franse Deuxième Bureau er drie jaar later 500.000 telde.¹⁷ In ieder geval achtte Mahraun het ogenblik gekomen om een sinds geruime tijd in het vooruitzicht gesteld Jongduits manifest te lanceren. Dat gebeurde op 18 december 1927 met 4.000 Meister als toehoorders. Het gaat hierbij om de uitgerijpte neerslag van een denken over staat, politiek, economie enz, dat jaar in jaar uit geëvolueerd was.¹⁸ In dit manifest wordt geopteerd voor de niet parlementaire sociale volksstaat. bestaande uit zogeheten Nachbarschaften, d.i. groepen van telkens zowat 500 in dezelfde regio wonende staatsburgers, alias kiesgerechtigde mannen en vrouwen. De stamgedachte lag aan de Nachbarschaft ten grondslag: als voorbeelden golden de oud-Griekse agora en de germaanse Thingplatz. De Jungdo verwierp de dictatuur en plaatste de volksstaat boven de economie. Onder volk verstond hij geen gemeenschap van door dezelfde bloedsafstamming verbonden mensen, maar een gemeenschap van door bloedsverwantschap verbonden geslachten: geen sprake dus van ras.¹⁹ Het volk moest de staat maken; vandaar een pleidooi voor het referendum en voor onbezoldigde topfuncties: de besten moesten de staat zonder eigen belang en in het belang van het volk besturen.

De publicatie van het manifest verwekte heel wat deining. Niemand betwistte dat het aan oprechte vaderlandsliefde en idealisme ontsproten was. Velen hadden het daarentegen moeilijk met het realiteitsgehalte van de stellingen. Dat de socialisten de ondergeschiktheid van de economie in verband brachten met sterke burgerlijke invloeden is geenszins verwonderlijk. Minder evident is de mening van Alfred Weber (1868-1958): volgens deze gekende socioloog ging de staatsopbouw op nachbarschaftliche grondslag de heerschappij van de middelmatigheid en een veralgemeende vervlakking in de hand werken.²⁰ Edgar Jung (1894-1934), de in 1934 door de nazis vermoorde secretaris en ghostwriter van de politicus Franz von Papen (1879-1969), was het met Mahraun over veel eens, doch vond de idee van de Nachbarschaft ongeschikt als basis voor politiek zelfbestuur.²¹

Hoe dan ook, in 1928 en 1929 leidde de drang om tot praktische verwezenlijkingen te kunnen komen in april 1929 tot de oprichting van een partijenoverkoepelende Volksnationale Reichsvereinigung waaraan ruim 600 persoonlijkheden hun steun verleenden, o.m. de pedagoog Ernst Krieck (1882-1947). Bij gebrek aan belangstelling kwam het slechts tot een alliantie tussen de Jungdo en de Deutsche Demokratische Partei. Aldus ontstond de Deutsche Staatspartei, die geen lang leven beschoren was, want de verkiezingen van 14 september 1930 vielen falikant uit (20 zetels), die van 6 november 1932 waren gewoon desastreus (nog 2 zetels). Het parlementair experiment bracht heel wat Jungdo-leden in de war en veroorzaakte een nieuwe desertiegolf.²²

Het waren hoofdzakelijk hogeschoolstudenten die het verval in een nieuwe opgang ombogen. Zij grepen terug op het in 1924 door Mahraun bepleitte autarkisch princiep van de volksdienstplicht. Weldra registreerde men 300 Arbeitseinsatze, stelde financieminister Klepper 200.000 ha bodem ter beschikking en stichtte Mahraun de Jungdeutsche Siedlungs-GmbH. Er werden indrukwekkende successen geboekt²³, maar in 1933 was het amen en uit.

Hitler, in Jungdo-middens Pyrrhus II of ook wel Lodewijk XIV genoemd, duidde het bestaan van de organisatie nog enige tijd. De Jungdo kantte zich tegen de Nazi-partij en Mahraun belegde in Bielefeld een Kapitel, naar hij later gezegd heeft met de bedoeling tot een gewapende weerstand tegen het Nazi-regime te komen. Dat liedje ging niet door: de Jungdo werd in juni 1933 verboden en Mahraun twee weken later aangehouden en door de Gestapo gemarteld; bij gebrek aan harde bewijzen werd hij in september 1933 op vrije voeten gesteld. Belangrijk om weten: Jungdo-leden hebben zich in de Duitse weerstand verdienstelijk gemaakt.²⁴

Mahraun bleef in leven door boeken te schrijven (dichtbundels, romans, toneelstukken) die onder eigen naam of onder zijn schuilnaam Dietrich Kärner verschenen zijn. Toch is hij wel eens schaapsherder geweest om de twee eindjes aan mekaar te kunnen knopen. Tijdens W.O. II werd hij niet gemobiliseerd maar de ironie van het lot heeft gewild dat de Engelsen hem in 1945 andermaal interneerden. Na zijn vrijlating richtte hij de Jungdo opnieuw op (1948) en schreef diverse brochures en een boek.²⁵ De doorstane mishandelingen en ontberingen hadden zijn dood op 59-jarige leeftijd voor gevolg; hij werd in maart 1950 in Gütersloh ten grave gedragen. Medestanders onder de leiding van Wolfgang Lohmüller zetten zijn werk voort en tot op dag van heden bestaat een afleggertje van de gewezen Jungdo onder de naam Artur-Mahraun-Gesellschqft e. V.. Maar de naoorlogse situatie valt buiten het bestek van mijn exposé.

Er rest me de hamvraag aan te snijden: heeft Joris van Severen invloed van Mahraun, resp. van de Jungdo ondergaan? Bij gebrek aan documentatie en rekening houdende met de mogelijkheid dat in de niet-gepubliceerde dagboeken indicaties te vinden zijn, verklaar ik me onbevoegd om die vraag te beantwoorden. Toch vallen gelijkenissen niet te loochenen, maar of ze ons berechtigen van invloed te gewagen is minder evident. De kunst bestaat er nu in de gedrukte en de ongedrukte documenten te bestuderen. Wanhopen is alleszins uit den boze.

Noten

¹ L. Pauwels, De ideologische evolutie van Joris Van Severen (1894-1940). Een hermeneutische benadering, leper: Studie- en Coördinatiecentrum Joris van Severen, 1999, 272 p., ‘Jaarboek 3’; cf. p. 7.

² L. Pauwels, op. cit. (vt 1), p. 7.

³ Cf. mijn artikel “Heeft Joris van Severen invloed van Georges Sorel ondergaan?”, deze Nieuwsbrief 9e jg., derde trimester 2005, pp. 11-15.

⁴ J. van Severen, (a) “Om de zege zo stevig mogelijk te consolideren en uit te baten”, De West-Vlaming (Rumbeke), 22 juni 1929, p. 1; (b) “De vooruitgang van onze zienswijze in de provincie Antwerpen. Volk en natie”, De West-Vlaming (Rumbeke), 26 april 1930, p. 2.

⁵ A. de Bruyne, Joris van Severen. Droom en daad, Zulte: Oranje Uitgaven, 1961, 341 p.; cf. p. 137. De auteur schrijft ‘Arthur’ i.p.v. ‘Artur’.

⁶ Balder (= Jan Creve), “Arthur Mahraun”, De Vrjjbuiter (Gent), 7^e jg nr. 5-6, juli-aug. 1970, pp. 10-14; cf p. 10. Het moet ‘Artur’ i.p.v. ‘Arthur’ zijn. De krant Der Jungdeutsche begon op 1 juni1924 te verschijnen. Dat De Smet in contact stond met Mahraun signaleert ook Luc Vandeweyer (°1956) in de lemmata ‘Jong Vlaamsche Gemeenschap’ en ‘Jong Nederlandsche Gemeenschap, Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging (Tielt: Lannoo, 1998), deel II = G-Q, pp. 1578 en 1579.

⁷ M. Cailliau, “Artur Mahraun en de ‘Jungdeutsche Orden’”, Delta (Ekeren), 26^e jg = 1990, nr. 4 pp. 4-6, nr. 6 pp. 6-8, nr. 7 pp. 5-9, nr. 8 pp. 8-10; cf. nr. 8 p. 10 vt 2. Deze auteur presenteert een bruikbare synthese van Mahrauns staatsdenken; hij baseert zich op het mij niet ter beschikking staande boekje van Helmut Kalkbrenner: Die Staatslehre Artur Mahrauns, München: Lohmüller, 1986, 64 p.

⁸ Balder, art. cit. (vt 6), p. Wat Geerardyn betreft, weze opgemerkt dat hij sympathiseerde met De Smet, zodat hij Van Severen inderdaad over de Jungdo kan geïnformeerd hebben.

⁹ M. Cailliau, art. cit. (vt 7), nr. 4 p. 4. - Zie voorts het door Romain Vanlandschoot (°1933) geschreven lemma “Smet, Robrecht de”, op. cit. (vt 6). deel 3 = R-Z. pp. 2765 -2767: cf. p. 2766: “… [Josué] de Decker [1879-1953] was weinig opgetogen over deze Duitse contacten, maar De Smet zette door en ontmoette in 1926 te Rotterdam een delegatie van deze Orden [sc. de Jungdo].”

¹⁰ Het is vreemd dat noch Creve noch Cailliau de in boekvorm ter beschikking staande dissertatie van de (latere hoogleraar) Klaus Hornung gebezigd hebben: Der Jungdeutsche Orden, Düsseldorf: Droste Verlag, 1958, 160 p., nr. 14 in de reeks ‘Beiträge zur Geschichte des Parlamentarismus und der politischen Parteien’. In zijn brief van 27 juni 1960 werd dit opus door Wolfgang Lohmüller geloofd. Uiteraard dient thans rekening gehouden met recenter bronnenmateriaal; cf. b.v. Cl. Wolfschlag, op. cit. (vt 25).

¹¹ Tot mijn spijt stond een naar ik vernam belangrijk opus van Höhn niet te mijner beschikking: Artur Mahraun, der Wegweiser zur Nation. Sein politischer Weg aus seinen Reden und Aufsatzen, Rendsburg: Schieswig-Holsteinische Verlags-Anstalt, 1929, 143 p.

¹² In maart 1920 pleegde de bekende marinebrigade Ehrhardt in Berlijn een staatsgreep, waardoor de hogere ambtenaar Wolfgang Kapp (1858-1922) gedurende vijf dagen (!) als rijkskanselier ambteerde. De putsch mislukte wegens een door de syndicaten gedecreteerde algemene staking.

¹³ KI. Hornung, op. cit. (vt 10), p. 40.

¹⁴ E. Schlund, ofm, Der Jungdeutsche Orden, München: Pfeiffer & Co., 1924, 57 p. De brochure is gebaseerd op opstellen die in de Allgemeine Rundschau verschenen waren. - Deze pater bezorgde me destijds een exemplaar van zijn boek Modernes Gottglauben. Das Suchen der Gegenwart nach Gott und Religion, Regensburg: Habbel, z.j. (= 1939), 307 p; het heeft me toen zeer geholpen.

¹⁵ (a) Over deze politiek, cf. o.m. K. Hornung, op. cit. (vt 10), pp. 42-50: “Der nationale Friede am Rhein’: Versailles und die Aussenpolitik”. - (b) Over Rechberg, cf. Eberhard von Vietsch (01912), Arnold Rechberg und das Problem der politischen Westorientierung Deutschlands nach dem ersten Weltkrieg, Koblenz: Staatsarchiv, 1958, nr. 4 in de ‘Schriftenreihe des Bundesarchivs’.

¹⁶ KI. Homung, op. cit. (vt 10), pp. 43-45.

¹⁷ Georges Castellan (°1920), L’Allemagne de Weimar 1918-1933, Parijs: Colin, 1969, 443 p., in de reeks ‘U - série: Histoire contemporaine’; cf. p. 110.

¹⁸ A. Mahraun, Das Jungdeutsche Manifest. Volk gegen Kaste und Geld. Sicherung des Friedens durch Neubau des Staates, Berlin: Jungdeutscher Verlag, 1927, 204 p.

¹⁹ Ernst Maste, Die Republik der Nachbarn. Die Nachbarschaft und der Staatsgedanke Artur Mahrauns, Giessen: Walitor-Verlag, 1957, 219 p.

²⁰ Kl. Hornung, op. cit. (vt 10), p. 86.

²¹ Bernhard Jenschke, Zur Kritik der konservativ-revolutionären Ideologie in der Weimarer Republik? Weltanschauung und Politik bei Edgar Julius Jung, München: Beck, 1971, VIII-200 p., nr. 16 in de reeks ‘Münchner Sudien zur Politik’; cf. pp. 136-137. - Er zijn nog andere interessante auteurs die in hun geschriften te rade gingen bij Mahraun, doch het is hier niet de plaats om op die ‘ontleningen’ nader in te gaan.

²² Alexander Kessler, Der Jungdeutsche Orden auf dem Wege zur Deutschen Staatspartei, München: Lohmüller, 1980, 27 p., nr. 7 in de reeks Beiträge zur Geschichte des Jungdeutschen Ordens. Ook A. Mahraun, Die Deutsche Staatspartei. Eine Selbsthilfeorganisation deutschen Staatsbürgertums. Der Grundungsaufruf und das Manifest der Deutschen Staatspartei. Beantwortung gegnerischer Fragen, Berlijn: Jungdeutscher Verlag, 1930, 48 p.

²³ Johann Hille, Mahraun. Der Pionier des Arbeitsdienstes, Leipzig: Kittler, 1933, 90 p.

²⁴ Twee voorbeelden die in 1949 in Gütersloh (Nachbarschaftsverlag) verschenen en te mijner beschikking staan: Der Protest des Individuums, 47 p.; Politische Reformation. Vom Werden einer neuen deutschen Ordnung, 216 p.

²⁵ Voorbeelden geeft Claus Wolfschlag (°1966), Hitlers rechte Gegner. Gedanken zum nationalistischen Widerstand, Engerda: Arun-Verlag. 1995. 214 p.: cf. pp. 65-74 (tekst: “Arthur [sic] Mahraun und der ‘Jungdeutsche Orden’”) en pp. 193-195 (78 vt).

In Memoriam

Op zaterdag 27 januari l.l. hebben we te Huldenberg (tussen Tervuren en Leuven) ten Grave gedragen Marie-Immaculée, Gravin Thierry de Limburg Stirum en van het Heilige Rijk, geboren Prinses de Croÿ, Sterkruisdame, Grootkruisdrager van de Ridderorde van het Heilig Graf van Jeruzalem, overleden op 23 januari 2007, in de ouderdom van 101 jaren, 3 maanden en zeven dagen.

De kerk waar de H. Mis opgedragen werd, was te klein voor de vele aanwezigen; een prille lentezon was van de partij. De uitvaartdienst werd opgeluisterd door het Leuvense Gregoriaans Koor dat o.m. het Requiem, het Salve Regina en het In Paradisium vertolkte.

In zijn homilie huldigde de celebrant de persoonlijkheid van de overledene en herinnerde hij eraan dat haar familiaal devies was: Je marche droit – Ik stap rechtop. Een tuil van rode en witte bloemen – de kleuren van het Rijk – sierde de eenvoudige houten kist.

Ik wil er aan herinneren dat de overledene behoorde tot de getrouwen van Joris van Severen en van Louis Gueuning. Tijdens de laatste levensjaren van Van Severen was zij, samen het haar zuster Madeleine, Prinses van Croÿ, als het ware de boodschapster en de heraute bij de Belgische en de internationale adel (in Noord-Nederland, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk …) van de doelstellingen van het Verbond van Joris van Severen. Tijdens en na de Tweede Wereldoorlog betuigde zij dezelfde moed en trouw aan Gueuning, met het oog op het herstel van de Nederlanden. Aldus nam zij de draad op van al onze vorsten die het lichtend voorbeeld indachtig zijn en blijven van Keizer Karel V (1500-1558).

De bedevaarders naar Abbeville hebben haar vaak aanwezig gezien op de plechtigheden aan het dubbelgraf van Joris van Severen en Jan Rijckoort.

Joseph Peeters

We vernamen het overlijden op 1 januari van Constant Ardies uit Meche-len, oud-Jong-Dinaso, maar sinds vele jaren woonachtig in De Panne, waar hij het kasteeltje van De Moeren had omgebouwd tot verkoopplaats van Chinese kunst. Was voor zo ver we weten een 7-tal jaren geleden nog in Abbeville. Hij werd op maandag 8 januari j.l. in De Panne  begraven. (VE)

Lectuurnotities

In het perspectief van ons 5^e Colloquium Joris van Severen, dat zal doorgaan in oktober a.s., kunnen o.a. als voorbereidende lectuur sterk aan bevolen worden:

·            J.J.A. Mooij, Het Europa van de filosofen, Uitg. Klement /Pelckmans.

·            Gilles Lipovetsky, L’ére du vide. Essais sur l’individualisme contemporain, Ed. Gallimard – dat perfect de “beslissende les van de Eerste Wereldoorlog” van Joris van Severen weergeeft, die op 20 oogst 1934 noteerde dat “de wereld een wildernis” geworden was.

·            Olivier Mongin, La peur du vide. Essai sur les passions democratiques, Seuil, 1991 en 2003 (pour la préface inédité) - waarin de auteur de democratie i.p.v. het democratisme beschrijft, zoals Joris van Severen reeds in Ter Waarheid deed in de jaren twintig.

En wat de religieuze ondergrond van Joris van Severen betreft, het reeds wat oudere:

·            Lucien Goldman, Le Dieu caché, Gallimard, 1959. En in tegenstelling daarmee:
·            Georg Brandes, Nietzsche. Essai sur le radicalisme aristocratique, L’Arche, 2006, met de “Philisters” van de jonge Van Severen te benaderen.

Rudy Pauwels

Sprokkels

In deze rubriek verwijzen we zonder veel commentaar naar recente publicaties waarin Joris van Severen en/of het Verdinaso vermeld worden. We citeren de meest treffende passussen woordelijk zonder daarin volledigheid na te streven. We verzoeken onze lezers, met ons, uit te zien naar publicaties die voor deze rubriek 'stof' kunnen leveren en ons kopie van de betreffende passages toe te sturen.

Orde van den Prince

“(…) Ook andere elementen van de vooroorlogse Vlaamse Beweging maakten indruk op de jonge [Guido] van Gheluwe. Hij had bewondering voor bepaalde ideeën van Joris van Severen, de verfijnde West-Vlaming met groot-Nederlandse idealen, die hoewel uit de Franstalige bourgeoisie afkomstig, zich met hart en ziel zou inzetten voor de verheffing van het Vlaamse volk en ijverde voor het tot stand komen van een Vlaamse elite, die hij zag als de ontbrekende schakel in een volwaardige Vlaamse emancipatie. Door zijn aangeboren stijl en voornaamheid bekoorde Van Severen menig Vlaamsvoeldende, die het vooroorlogse flamingantisme tot zijn ongenoegen vaak geassocieerd zag met een luidruchtige boertigheid. (…)"

_____________________

Kristin Wildiers-Van der Wee, Kroniek van de Orde van den Prince 1955-1990, Uitg. Pelckmans, 1990, pp. 15-16. Hetzelfde tekstfragment – maar dan op p. 26 - vindt men ook terug in Vlaanderen ontmoet Nederland. De geschiedenis van de Orde van den Prince, Lannoo, 2005.

‘Als later nog bestaat’

“Voor Als later nog bestaat schreef Lucienne Stassaert (°1936) zeven boeiende gedichten bij even zovele schilderijen van Rachel Baes (1912-1983). Alhoewel Baes geen professionele opleiding volgde, tekende en schilderde zij vanaf haar kinderjaren. Na de dood van haar geliefde in 1940 gaf haar kunst blijk van een grotere introspectie: dromen, herinneringen aan haar kindertijd, sprookjes en verhalen, angsten en verborgen wensen vermengen zich in bizarre scènes. Haar schilderijen roepen een mysterieuze, vaak angstige sfeer op. Lucienne Stassaerts pen weet zich perfect in deze wereld in te leven.”

___________________

N.a.v. Lucienne Stassaert, Als later nog bestaat, Uitg. P, ISBN 90-76895-61-9.

Gebleven is de adel

SEVEREN, Joris van (1896-1940): Vlaams-nationaal en Heel-Nederlands politicus, ideoloog en leider. Na de tragiek van de Frontbeweging aan de IJzer (1914-1918), als ‘officier met de soldatenschoenen’, ontpopte de Wakkense notariszoon zich tot een invloedrijk politicus, eerst in de Vlaams-nationale beweging, maar dan meer en meer op een Heel-Nederlands spoor. In 1931 stichtte hij, met Wies Moens, het Verbond van Dietse Nationaal-solidaristen (Verdinaso). Van een VoIks-Dietse, Groot-Nederlandse instelling evolueerde Van Severen echter naar een Heel-Nederlandse, Bourgondische ‘nieuwe marsrichting’ die, tot veler verbazing, de Belgische staat -‘een tactiek’ zei hij - erkende èn het koningshuis. Wies Moens en andere nationalisten keerden zich af. Het Verdinaso viel op door stijl en voornaam-heid. Al verafschuwde Van Severen Hitler en nazisme, toch werd hij door de staatsveiligheid’ in mei 1940 aangehouden en met een spooktrein naar Frankrijk gevoerd waar hij in Abbeville werd vermoord door dronken Franse soldaten, toen hij het neerschieten van weerloze lotgenoten wilde doen ophouden. Weinig politieke figuren uit ons verleden hebben momen-teel nog zulk een sterke invloed als Van Severen. De jaarlijkse bedevaarten naar zijn graf, meer dan zestig jaar na zijn dood, bewijzen dat.

___________________

Tekst omtrent Joris van Severen in: Erik Verstraete, Gebleven is de adel, (Verkla-rend namenregister), p. 61.

Archief Raf Renard

“(…) Als Vlaamsgezinde jongeling kwam de kersverse jurist in de jaren 1930 onder de bekoring van het Verdinaso en zijn charismatische leider Joris van Severen. (…) Raf Renard (…) onderging de flamingantische invloed van de lokale onderpastoor (te Rollegem bij Kortrijk) Maurits Geerardyn. (…) In de jaren 1930 was hij actief betrokken bij het Verdinaso en onderhield hij vriendschappelijke relaties met zijn leiders, onder andere Joris van Severen. Bij het overlijden van deze laatste in 1940 trok Renard zich terug uit de beweging. Tijdens de bezetting hield hij zich afzijdig van politieke en Vlaamsgezinde actie. (…)

Het archief-Renard vertoont belangrijke lacunes, bijvoorbeeld zijn optreden in het Verdinaso (…).”

_____________________

Godfried Kwanten, Wegbereider en specialist van de taalwetgeving. Archief Raf Renard, in: KADOC-Nieuwsbrief, nr. 2, 206, pp. 4-5, naar aanleiding van de verwerving van het archief-Renard. Opm.: tijdens de bezettingsjaren onderhield hij wel nog contacten met o.m. Luc Delafortrie die, na zijn kortstondig collaboratieavontuur, de Dinaso’s binnen de krijtlijnen van Joris van Severens leer poogde te houden middels het Genootschap Joris van Severen.

Oorlogsdagboek

“Gedreven, verliefd en verscheurd. Met deze drie woorden zou ik de persoonlijkheid van de dagboekschrijver die uit het onthutsende dagboek Die vervloekte oorlog en uit de modder van die ‘Groote Oorlog naar boven komt willen samenvatten. Het duurde meer dan een halve eeuw eer Vlaanderen erachter kwam wie deze paradoxale Georges (Joris) van Severen was geweest. – Kwam het er wel achter?”

______________________

Hendrik Carette, Boutades en adviezen, in Meervud, nr. 118 (juni 206), p. 22.

Vlaamsgezinde ondernemers

“(…) Na zijn vertrek uit het VNV evolueerde hij [Tony Herbert] pardoxaal genoeg in Verdinaso-richting. (…) Hij zweerde bij een corporatistische staatsinrichting. Het sociale netwerk van deze ondernemer bestond dan ook meer en meer uit de katholieke conservatieve koningsgezinde milieus. Herbert bleef wel een Nieuwe Orde-figuur. (…)”

“(…) Zijn [Léon Bekaerts] gematigde Vlaamse houding zal een rol spelen bij het carrièreverloop van Bekaert tijdens Wereldoorlog II. Hij had sympathie voor het Verdinaso en was in 1940 voorstander van een regime dat op autoritaire leest zou worden geschoeid. (…)”

________________________

Angélique Vanderstraeten, in ’t Pallieterke, rubriek Uit de smalle beursstraat, respectievelijk 26 juli en 2 augustus 2006, p. 14.

De Dietse aristocratie

“(…) Ik deel de mening van het Studiecentrum Joris van Severen: had Van Severen ook geen plaatsje verdiend in Ballegeers boek? Was het niet Van Severen die spotte met het slordige en allesbehalve aristocratische voorkomen van de ‘flamingantische intellectuelen’? Stelde hij niet de luidruchtige betogingen en massameetings aan de kaak als ‘schijnbare machtsontplooiing’? Wou hij niet uit àlle standen van de bevolking – ook de lagere! – de beste en edelste elementen selecteren om een nieuwe elite te vormen: de Dietse aristocratie? Zijn DM0 (Dietse Militanten Orde) was dan ook een nog nooit gezien fenomeen en de meest adembenemende formatie ooit op het Vlaamse politieke toneel! Laten we Ballegeers bevindingen over de adel eens toetsen aan Joris van Severens standpunten. Op blz. 103-104 wijdt Ballegeer een stukje aan ‘Eigenschappen in het algemeen aan de adel toegeschreven’. Een eerste eigenschap van de adel is dat ze een scherp besef van tijd heeft. Onophoudelijk maar geduldig kan ze soms decennia lang naar haar doel toewerken. want kansen kunnen keren. De oude adel erfde daarbij de ervaring uit een lange familiegeschiedenis. Bij Van Severen luidt het: ‘Het màg niet snel gaan! (...) Het geduld waarover ik hier spreek. is geenszins: lijdzame berusting. Integendeel! Het is de kracht der zelfbeheersing. De kalme volharding in het volbrengen van een grote taak. Elke dag, elk uur doen wat moet gedaan worden. zonder één ogenblik te vergeten dat wat men doet, gehoorzamen moet aan een groot plan, dat gemeenschappelijk moet uitgevoerd worden, volgens directieven die men dikwijls niet begrijpt, omdat men ze niet kan beoordelen.’ Ballegeer leert  ook dat de adel doorgaans een goed besef van ruimte heeft, en hij citeert Baron Didrik Snoy: ‘Nu Europa in wording is, hebben onze families een duidelijk voordeel, omdat ze niet alleen Belg zijn. De adel is altijd Europees geweest, waardoor wij ons gemakkelijk aan Europa kunnen aanpassen.’ Ook Joris van Severen is een overtuigd Europeaan: ‘Indien het nationalisme ons geen methode, geen element van methode, aan de hand doet voor de klassieke Europa-architectuur, dat het nationalisme dan naar de duivel loopt. Indien wij met het nationalisme iets anders willen dan het opbouwen in ons milieu, in ons vaderland, met onze kracht, van een stuk klassiek Europa, laten wij dan liever gaan boeren. Het zal nuttiger zijn. Graag verklaar ik dan ook dat een der krachtigste redenen waarom ik nationalist ben, mijn geloof in de Europese constructiviteit van het nationalisme is; mijn geloof in de Europese constructiviteit van het Dietse nationalisme.’ Bijkomende troeven vindt Ballegeer op het gebied van de persoonlijkheidsvorming, wat weer wordt geïllustreerd met een citaat, ditmaal van een Jonkvrouw: ‘Van onze families hebben wij een onafhankelijke, zelfstandige instelling geërfd.’ Persoonlijkheidsvorming was een van de stokpaardjes van Van Severen, wat blijkt als hij het heeft over ’De stijl van de nieuwe Dietser’: ‘….sober zelfbewustzijn, onbevangen fierheid, kordate oprechtheid, correctheid en beleefdheid, en, door dit alles een imponerende en veroverende levenshouding.’

Deze en nog andere eigenschappen en kwaliteiten, zoals het omgaan met de factor macht, zijn typisch voor de overwegend Franstalige adel in België, waardoor zij nog steeds een belangrijke rol speelt in dit land. Had Van Severen ons een volwaardige Nederlandstalige bovenlaag kunnen bezorgen? We zullen het nooit weten! Wat we wel weten, is dat zijn ideeën op het gebied van persoonlijkheidsvorming een aanzet kunnen zijn voor de toekomst.” (…)

_______________________

Wim de Winter, Over Van Severen, de adel en de Vlaamse bovenlaag, in: Revolte, 3e kwartaal 2006, n.a.v. een bespreking van: Joost Ballegeer, De Vlamingen, een volk zonder bovenlaag.